Πώς αντιλαμβάνεται ο χώρος της Τέχνης τη ρεμπέτικη μελωδία, το ρεμπέτικο τραγούδι, τον ρεμπέτικο κόσμο, και γιατί ασχολούνται με αυτό;

Κίνητρο γι’ αυτόν τον προβληματισμό αποτέλεσε η δύναμη αυτού του μουσικού είδους, το οποίο έχει επηρεάσει και τον χώρο του θεάτρου/κινηματογράφου, αλλά και των εικαστικών τεχνών, καθώς καλλιτέχνες, εμπνεόμενοι από το ρεμπέτικο και τους πρωταγωνιστές του, παρουσιάζουν, ο καθένας από το πόστο του, είτε την ιστορία είτε κάποιες προσωπικότητες που το σημάδεψαν.

Στην παρούσα εργασία βλέπουμε τις τεντωμένες κεραίες των ανθρώπων, οι οποίοι, με αφορμή το ρεμπέτικο, χτίζουν κάτι καινούργιο, συνδυάζοντας όλα τα υπαρκτά μέσα της Τέχνης.

Σε τελική ανάλυση, τι άλλο είναι η τέχνη παρά η κατάθεση της ψυχής, ο νταλκάς. Ίσως αυτό, ή και η ανάγκη να συναισθανθούν και να βιώσουν όλα εκείνα τα συναισθήματα που κάποτε γράφτηκαν σε στίχους και ερμηνεύτηκαν με τρόπο σχεδόν ψαλμωδικό, είναι που κινητοποιεί τον χώρο της Τέχνης να αναβιώνει τη ρεμπέτικη ζωή. Ίσως, για να ζήσουμε λίγο κάτι από αυτήν τη ρευστότητα, τον μποέμ τρόπο ζωής, ενώ ξέρουμε ότι αυτό δεν μπορεί να υπάρξει πια, παρά μόνο ως ανάμνηση της ιστορίας, που μερικές φορές φαντασιωνόμαστε πως ζούμε.